هوش مصنوعی: این متن شعری است که از تصاویر نمادین و استعاری برای بیان ناپایداری جهان، ناامنی و بی‌عدالتی استفاده می‌کند. شاعر با به‌کارگیری عناصر طبیعی و اساطیری مانند سپهر، دیوار، خر عیسی، و دجال، حس ناامیدی و انتقاد از وضعیت موجود را منتقل می‌کند. همچنین، اشاره‌هایی به مفاهیمی مانند عافیت، اعتبار، و سیرت طبیعت دارد که همگی نشان‌دهنده‌ی ناپایداری و تغییرپذیری زندگی هستند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و اجتماعی است که درک آن به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، استفاده از نمادها و استعاره‌های پیچیده ممکن است برای خوانندگان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۲۲۰۶

تا سپهر کبود سیارست
سینه آیینه دار زنگارست

گوشه امن، سینه هدف است
پله عافیت سر دارست

سبزه در دست و پای افتاده است
خار، بالانشین دیوارست

خر عیسی به گل فرو رفته است
دور دجال برق رفتارست

خاکساری حصار عافیت است
کوتهی پشتبان دیوارست

اعتبار از میان چو برخیزد
بیضه مور، مهره مارست

از تف آه آسمان سیرم
کهکشان همچو نبض بیمارست

دهن صبح پر ز خون شفق
چون نگردد، که راست گفتارست

دام گردون به خاک پوسیده است
یک رم آهوانه در کارست

تو ملایم نگشته ای صائب
ورنه سیر سپهر هموارست
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۲۰۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۲۰۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.