هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و فلسفی است که به وحدت در کثرت و یگانگی در ظواهر مختلف زندگی می‌پردازد. شاعر با استفاده از تصاویر و استعاره‌های گوناگون مانند آب خضر، می شبانه، عاشق و معشوق، قطره و دریا، و خوشه و دانه، بیان می‌کند که در نهایت همه چیز به یک حقیقت واحد بازمی‌گردد. او بر این باور است که تفاوت‌های ظاهری مانند دین و کفر، عاشق و معشوق، یا قفس و باغ، در حقیقت یکی هستند و همه به سوی یک مقصد نهایی در حرکتند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و مفاهیم ممکن است برای خوانندگان جوانتر پیچیده باشد.

غزل شمارهٔ ۲۲۲۰

آب خضر و می شبانه یکی است
مستی و عمر جاودانه یکی است

بر دل ماست چشم، خوبان را
صد کماندار را نشانه یکی است

پیش آن چشمهای خواب آلود
ناله عاشق و فسانه یکی است

در مقامی که غور باید کرد
قطره و بحر بیکرانه یکی است

کثرت خلق، عین توحیدست
خوشه چندین هزار و دانه یکی است

پله دین و کفر چون میزان
دو نماید، ولی زبانه یکی است

رهروانی که راست چون تیرند
همه را مقصد و نشانه یکی است

دو جهان سنگ راه سالک نیست
نسبت تیر با دو خانه یکی است

گر هزارست بلبل این باغ
همه را نغمه و ترانه یکی است

نشود نور مهر پست و بلند
پیش ما صدر و آستانه یکی است

عاشقی را که غیرتی دارد
چین ابرو و تازیانه یکی است

خنده در چشم آب گرداند
ماتم و سور این زمانه یکی است

پیش مرغ شکسته پر صائب
قفس و باغ و آشیانه یکی است
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۲۱۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۲۲۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.