از حسن تو جیب خاک پر ماه است
یوسف ز خجالت تو در چاه است

خالی که ز گردن تو می تابد
همچشم ستاره سحرگاه است

بگذار جگی جگی ببوسم من
خالی که بر آن جگی جگی گاه است

عمر عاشق ز خضر کمتر نیست
این رشته ز پیچ و تاب کوتاه است

هر آینه راست جوهر خاصی
آیینه سینه جوهرش آه است

در منزل کفر و دین نمی ماند
با عشق سبکروی که همراه است

انگشت به هیچ حرف نگذارد
از درد سخن کسی که آگاه است

صائب ز زمین دل برون آور
طول املی که ریشه آه است

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir