صَنَما چُنان لَطیفی که به جانِ ما دَرآیی
صَنَما به حَقِّ لُطفَت، که میانِ ما دَرآیی

تو جهانِ پاک داری، نه وَطَنْ به خاک داری
چه شود اگر زمانی به جهان ما دَرآیی؟

تو لَطیف و بی‌نِشانی، زِنَهان‌ها نَهانی
بِفُروزَد این نَهانَم، چو نهانِ ما دَرآیی

چو تو راست ای سُلَیمان، هَمِگی زبانِ مُرغان
تو به لب چه شَهْد بَخشی، چو زبانِ ما دَرآیی

به جهانْ مَلِک تویی بس، نَکَشَد کَمانِ تو کَس
بِپَرَم چو تیر اگر تو به کَمانِ ما دَرآیی

بِخُرامْ شَمسِ تبریز، که تو کیمیایِ حَقّی
همه مِسِّ ما شود زَر، چو به کانِ ما دَرآیی