شب و روز آن نِکوتَر، که به پیشِ یار باشی
به میانِ سَرو و سوسن، گُلِ خوش عِذار باشی

به طَرَب هزار چندان، که بُوَند عیشْ مَندان
به میانِ باغْ خندان، مَثَلِ انار باشی

نَشَوی چو خارهایی که خَلَند دست و پا را
به مِثالِ نیشِکَرها که شِکَرنِثار باشی

به مِثالِ آفتابی، که شَهیر شُد به بَخشِش
به میانِ پاک بازان، به عَطا مُشار باشی

هَله بس که تا شَهَنْشَهْ بِگُشایَد و بگوید
چو خَمُش کُنی نگوییّ و در اِنْتِظار باشی

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir