هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از دل خود سخن می‌گوید که به سوی معشوق (جانان) حرکت می‌کند و در این مسیر از دیدگان پنهان می‌شود. شاعر از حرکت دل به سوی عشق و زیبایی صحبت می‌کند و از پنهان بودن این حرکت از دید دیگران یاد می‌کند. همچنین، شاعر از حرکت دل به سوی عشق و زیبایی و پنهان بودن این حرکت از دید دیگران سخن می‌گوید.
رده سنی:
15+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و شعری است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان زیر 15 سال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.
غزل شمارهٔ ۲۸۹۸
هر دَم ای دل سویِ جانان می‌رَوی
وَزْ نَظَرها سَختْ پنهان می‌رَوی
جامه‌ها را چاک کردی هَمچو ماه
در پِیِ خورشیدِ رَخشان می‌رَوی
ای نِشَسته با حَریفانْ بر زمین
وَزْ درونْ بر هفت کیوان می‌رَوی
پیشِ مهمانان به صورتْ حاضری
سویِ صورت گَر به مِهْمان می‌رَوی
چون قَلَم بر دستِ آن نَقّاشِ چُست
در میانِ نَقْشِ انسان می‌رَوی
هَمچو آبی می‌رَوی در زیرِ کاه
آبِ حیوانی، به بُستان می‌رَوی
در جهان غمگین نَمانْدی گَر تو را
چَشمْ دیدی چون خُرامان می‌رَوی
ای دَریغا، خَلْق دیدی مَر تو را
چون نَهان از جُمله خَلْقان می‌رَوی
حالِ ما بِنْگَر، بِبَر پیغامِ ما
چون به پیشِ تَختِ سُلطان می‌رَوی
وَزْ نَظَرها سَختْ پنهان می‌رَوی
جامه‌ها را چاک کردی هَمچو ماه
در پِیِ خورشیدِ رَخشان می‌رَوی
ای نِشَسته با حَریفانْ بر زمین
وَزْ درونْ بر هفت کیوان می‌رَوی
پیشِ مهمانان به صورتْ حاضری
سویِ صورت گَر به مِهْمان می‌رَوی
چون قَلَم بر دستِ آن نَقّاشِ چُست
در میانِ نَقْشِ انسان می‌رَوی
هَمچو آبی می‌رَوی در زیرِ کاه
آبِ حیوانی، به بُستان می‌رَوی
در جهان غمگین نَمانْدی گَر تو را
چَشمْ دیدی چون خُرامان می‌رَوی
ای دَریغا، خَلْق دیدی مَر تو را
چون نَهان از جُمله خَلْقان می‌رَوی
حالِ ما بِنْگَر، بِبَر پیغامِ ما
چون به پیشِ تَختِ سُلطان می‌رَوی
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۸۹۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۸۹۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
