هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه و عرفانی از مولانا جلال‌الدین رومی است که در آن شاعر از عشق و وفا، جفا و رنج‌های عشق، و آموزه‌های معنوی سخن می‌گوید. شاعر از یار خود می‌پرسد که چرا جفا آموخته و وفاهای لطیف گذشته را فراموش کرده است. او همچنین به آموزه‌های الهی و پیامبران اشاره می‌کند و تأکید می‌کند که باید از خداوند و انبیا بیاموزیم.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند جفا و رنج‌های عشق ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده یا سنگین باشد.
غزل شمارهٔ ۲۹۰۳
باوَفا یارا جَفا آموختی
این جَفا را از کجا آموختی؟
کو وَفاهایِ لَطیفت، کَزْ نَخُست
در شکارِ جانِ ما آموختی؟
هر کجا زشتی، جَفاکاری رَسید
خوبی‌اَش دادی، وَفا آموختی
ای دل از عالَم چُنین بیگانگی
هم زِ یارِ آشنا آموختی
جانْت گَر خواهد صَنَم، گویی بلی
این بلی را زان بَلا آموختی
عشق را گفتم فروخوردی مرا
این مَگَر از اژدَها آموختی؟
آن عَصایِ موسی اَژْدَرها بِخورد
تو مَگَر هم زان عَصا آموختی؟
ای دل اَرْ از غَمْزه‌اَش خسته شُدی
از لَبَش آخِر دَوا آموختی
شُکر هِشْتیّ و شِکایَت می‌کُنی
از یکی باری خَطا آموختی
زان شِکَرخانه مگو اِلّا که شُکر
آن چُنان کَزْ اَنْبیا آموختی
این صَفا را از گِله تیره مَکُن
کین صَفا از مُصْطفی آموختی
هر چه خَلْق آموخْتَت، زان لب بِبَند
جُمله آن شو کَزْ خدا آموختی
عاشقا از شَمسِ تبریزی چو ابر
سوختی لیکِن ضیا آموختی
این جَفا را از کجا آموختی؟
کو وَفاهایِ لَطیفت، کَزْ نَخُست
در شکارِ جانِ ما آموختی؟
هر کجا زشتی، جَفاکاری رَسید
خوبی‌اَش دادی، وَفا آموختی
ای دل از عالَم چُنین بیگانگی
هم زِ یارِ آشنا آموختی
جانْت گَر خواهد صَنَم، گویی بلی
این بلی را زان بَلا آموختی
عشق را گفتم فروخوردی مرا
این مَگَر از اژدَها آموختی؟
آن عَصایِ موسی اَژْدَرها بِخورد
تو مَگَر هم زان عَصا آموختی؟
ای دل اَرْ از غَمْزه‌اَش خسته شُدی
از لَبَش آخِر دَوا آموختی
شُکر هِشْتیّ و شِکایَت می‌کُنی
از یکی باری خَطا آموختی
زان شِکَرخانه مگو اِلّا که شُکر
آن چُنان کَزْ اَنْبیا آموختی
این صَفا را از گِله تیره مَکُن
کین صَفا از مُصْطفی آموختی
هر چه خَلْق آموخْتَت، زان لب بِبَند
جُمله آن شو کَزْ خدا آموختی
عاشقا از شَمسِ تبریزی چو ابر
سوختی لیکِن ضیا آموختی
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۹۰۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۹۰۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
