هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی بیانگر بی‌پروایی و بی‌اعتنایی به مشکلات و رنج‌های دنیوی است. شاعر با استفاده از تصاویر شعری مانند خاک، سرکه، زخم زبان، آینه، اشک، خورشید، و عشق، نشان می‌دهد که عاشق و فرد روشن‌ضمیر از سختی‌ها و ناملایمات زندگی هراسی ندارد و به‌راحتی از آنها عبور می‌کند. شعر بر مفاهیمی مانند عشق، صبر، مقاومت، و بی‌اعتنایی به دنیا تأکید دارد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از تصاویر شعری مانند زخم زبان، تیغ غمزه، و آتش نیاز به سطحی از بلوغ فکری برای درک دارند.

غزل شمارهٔ ۳۲۹۶

از ترشرویی ما خاک چه پروا دارد؟
می اگر سرکه شود تاک چه پروا دارد؟

نشود زخم زبان گرمروان را مانع
دامن برق ز خاشاک چه پروا دارد؟

صیقل آینه شعله بود اشک کباب
حسن از دیده نمناک چه پروا دارد؟

محو سر پنجه خورشید جهان افروزست
سینه صبحدم از چاک چه پروا دارد؟

چاک اگر از الف زخم شود سینه باز
تیغ آن غمزه بیباک چه پروا دارد؟

گر کند شعله آواز، مرا خاکستر
آن گل روی عرقناک چه پروا دارد؟

عاشق از گردش افلاک شکایت نکند
کشته از پیچش فتراک چه پروا دارد؟

دل چو روشن شد، ازو دست هوس کوتاه است
چشمه مهر ز خاشاک چه پروا دارد؟

فلک از شکوه ما تنگدلان آسوده است
حقه از تلخی تریاک چه پروا دارد؟

در دو عالم گرهی نیست که نگشاید عشق
عاشق از عقده افلاک چه پروا دارد؟

دو جهان چون پر پروانه گر آتش گیرد
صائب آن شعله بیباک چه پروا دارد؟
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۲۹۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۲۹۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.