هوش مصنوعی:
این شعر از صائب تبریزی بیانگر احساسات شاعر در مورد ملامت، رنج و عشق است. او از دردهای عاطفی و ناامیدی‌های خود سخن می‌گوید و گاهی به تأثیر ناله مظلوم بر ظالم اشاره می‌کند. شاعر همچنین از عشق و اسارت در آن می‌گوید و در نهایت به ناتوانی در تعمیر دل شکسته خود اشاره دارد.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عاطفی و فلسفی موجود در شعر، مانند عشق، رنج، و نقد اجتماعی، برای درک و ارتباط بهتر نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، برخی از اشارات غیرمستقیم ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم یا سنگین باشد.
غزل شمارهٔ ۳۵۸۲
از ملامت دل روشن گهران شاد شود
دیو در شیشه این جمع پریزاد شود
دشمنان گر ز پریشانی من خوشوقتند
چه ازین به که دلی چند ز من شاد شود؟
در بیابان طلب گر نفسی راست کنم
در خراش دل من ناخن فولاد شود
نکند ناله مظلوم اثر در ظالم
خواب این قوم گرانسنگ به فریاد شود
آنچه من یافتم از ذوق گرفتاری عشق
جای رحم است بر آن بنده که آزاد شود
که گمان داشت که چون زلف شود روگردان
خط شبرنگ، ترا خانه صیاد شود
نیست در طالع این خانه که آباد شود
چه به تعمیر دل خویش کنم صائب سعی؟
دیو در شیشه این جمع پریزاد شود
دشمنان گر ز پریشانی من خوشوقتند
چه ازین به که دلی چند ز من شاد شود؟
در بیابان طلب گر نفسی راست کنم
در خراش دل من ناخن فولاد شود
نکند ناله مظلوم اثر در ظالم
خواب این قوم گرانسنگ به فریاد شود
آنچه من یافتم از ذوق گرفتاری عشق
جای رحم است بر آن بنده که آزاد شود
که گمان داشت که چون زلف شود روگردان
خط شبرنگ، ترا خانه صیاد شود
نیست در طالع این خانه که آباد شود
چه به تعمیر دل خویش کنم صائب سعی؟
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۵۸۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۵۸۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
