هوش مصنوعی:
این متن شعری است که به توصیف قدرت و تأثیر عشق و هنر در تغییر سرنوشت افراد و جوامع می‌پردازد. در این شعر، عشق و هنر به عنوان نیروهایی قدرتمند تصویر شده‌اند که می‌توانند افراد را از تاریکی به نور، از گمراهی به راه راست، و از ناامیدی به امید هدایت کنند. همچنین، این شعر به نقش عشق در ایجاد تعادل و عدالت در جهان اشاره می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند عدالت، تغییر سرنوشت، و نقش عشق در زندگی نیاز به تجربه و درک بیشتری دارد که معمولاً با افزایش سن به دست می‌آید.
غزل شمارهٔ ۲۹۵۸
مُطربْ چو زَخْمه‌ها را بر تار می‌کَشانی
این کاهِلان رَه را در کار می‌کَشانی
ای عشق چون دَرآیی، در عالَمِ جُدایی
این بازماندگان را تا یار می‌کَشانی
کوریِّ رَه زنان را، ایمِن کُنی جهان را
دُزدانِ شهرِ دل را بر دار می‌کَشانی
مَکّار را بِبینی، کورش کُنی به مَکْری
چون یار را بِبینی، در غار می‌کَشانی
بر تازیانِ چابُک، بَندی تو زینِ زَرّین
پالانیانِ بَد را در بار می‌کَشانی
سوداییانِ ما را هر لحظه می‌نَوازی
بازاریانِ ما را بَس زار می‌کَشانی
عُشّاقِ خارکَش را، گُلْزار می‌نِمایی
خودکامِ گُل طَرَب را در خار می‌کَشانی
آن کو در آتش آید، راهَش دَهی به آبی
وان کو دَوَد به آبی، در نار می‌کَشانی
موسیِّ خاک رو را، رَهْ می‌دَهی به عِزَّت
فرعونِ بَوْش جو را در عار می‌کَشانی
این نَعْلِ بازگونه، بی‌چون و بی‌چگونه
موسی عَصا طَلَب را در مار می‌کَشانی
این کاهِلان رَه را در کار می‌کَشانی
ای عشق چون دَرآیی، در عالَمِ جُدایی
این بازماندگان را تا یار می‌کَشانی
کوریِّ رَه زنان را، ایمِن کُنی جهان را
دُزدانِ شهرِ دل را بر دار می‌کَشانی
مَکّار را بِبینی، کورش کُنی به مَکْری
چون یار را بِبینی، در غار می‌کَشانی
بر تازیانِ چابُک، بَندی تو زینِ زَرّین
پالانیانِ بَد را در بار می‌کَشانی
سوداییانِ ما را هر لحظه می‌نَوازی
بازاریانِ ما را بَس زار می‌کَشانی
عُشّاقِ خارکَش را، گُلْزار می‌نِمایی
خودکامِ گُل طَرَب را در خار می‌کَشانی
آن کو در آتش آید، راهَش دَهی به آبی
وان کو دَوَد به آبی، در نار می‌کَشانی
موسیِّ خاک رو را، رَهْ می‌دَهی به عِزَّت
فرعونِ بَوْش جو را در عار می‌کَشانی
این نَعْلِ بازگونه، بی‌چون و بی‌چگونه
موسی عَصا طَلَب را در مار می‌کَشانی
وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن (مضارع مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۹۵۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۹۵۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
