هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که به رابطه بین خالق و مخلوق و وابستگی همه چیز به خداوند اشاره می‌کند. شاعر بیان می‌کند که همه چیز در عالم نشانی از خداوند است و هر اتفاقی که می‌افتد، به اراده اوست. او همچنین به این موضوع اشاره می‌کند که انسان‌ها مانند درختانی هستند که به دست باد (اراده خداوند) حرکت می‌کنند و هرچه اتفاق می‌افتد، به خواست اوست. شاعر از خداوند می‌خواهد که او را به خود نزدیک کند و از هرچه غیر اوست، دور سازد.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. بنابراین، برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب است.
غزل شمارهٔ ۲۹۵۹
ای آن کِه جُمله عالَم، از توست یک نشانی
زَخْمَت بَرین نشانه آمد کُنون تو دانی
زَخمی بِزَن دِگَر تو، مَرهَم نخواهم از تو
گَر یک جهان نَمانَد، چه غَم؟ تو صد جهانی
در شرحْ دَرنَیایی، چون شَرحِ سِرِّ حَقّی
در جانْ چرا نیایی؟ چون جانِ جانِ جانی
ماییم چون درختان، صُنْعِ تو بادِ گَردان
خود کار باد دارد، هر چند شُد نَهانی
زان بادْ سَبز گَردیم، زان بادْ زَرد گَردیم
گَر بَرگ را بریزی، از میوه کِی سِتانی؟
در نَقْش، باغْ پیش است، در اصلْ میوه پیش است
تو اوَّلین گُهَر را آخِر هَمی‌رَسانی
خواهم که از تو گویم، وَزْ جُز تو دست شویَم
پنهان شَویّ و ما را در صَفْ هَمی‌کَشانی
زَخْمَت بَرین نشانه آمد کُنون تو دانی
زَخمی بِزَن دِگَر تو، مَرهَم نخواهم از تو
گَر یک جهان نَمانَد، چه غَم؟ تو صد جهانی
در شرحْ دَرنَیایی، چون شَرحِ سِرِّ حَقّی
در جانْ چرا نیایی؟ چون جانِ جانِ جانی
ماییم چون درختان، صُنْعِ تو بادِ گَردان
خود کار باد دارد، هر چند شُد نَهانی
زان بادْ سَبز گَردیم، زان بادْ زَرد گَردیم
گَر بَرگ را بریزی، از میوه کِی سِتانی؟
در نَقْش، باغْ پیش است، در اصلْ میوه پیش است
تو اوَّلین گُهَر را آخِر هَمی‌رَسانی
خواهم که از تو گویم، وَزْ جُز تو دست شویَم
پنهان شَویّ و ما را در صَفْ هَمی‌کَشانی
وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن (مضارع مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۹۵۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۹۶۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
