هوش مصنوعی:
این شعر از صائب تبریزی بیانگر ناامیدی و اندوه شاعر از شرایط زمانه است. او از بی‌توجهی دیگران به رنج‌هایش می‌نالد و تنها امیدش به لطف خداوند است. شاعر از بی‌عدالتی و ناکامی‌های خود سخن می‌گوید و به ستاری خداوند امیدوار است.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و اجتماعی موجود در شعر نیاز به درک و تجربه بیشتری دارد که معمولاً در سنین نوجوانی و بزرگسالی قابل درک است.
غزل شمارهٔ ۳۶۴۰
از تماشا دل افسرده ما نگشاید
گره از غنچه پیکان به صبا نگشاید
آن که در خانه اغیار کمر باز کند
از کمر تیغ به کاشانه ما نگشاید
با حریفان همه شب در ته یک پیرهن است
آن که در خانه ما بند قبا نگشاید
زور می رحم به نومیدی ما خواهد کرد
محتسب گر در میخانه به ما نگشاید
صائب امید به ستاری یزدان داریم
که سر نامه ما روز جزا نگشاید
گره از غنچه پیکان به صبا نگشاید
آن که در خانه اغیار کمر باز کند
از کمر تیغ به کاشانه ما نگشاید
با حریفان همه شب در ته یک پیرهن است
آن که در خانه ما بند قبا نگشاید
زور می رحم به نومیدی ما خواهد کرد
محتسب گر در میخانه به ما نگشاید
صائب امید به ستاری یزدان داریم
که سر نامه ما روز جزا نگشاید
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۶۳۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۶۴۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
