کسی که با تو نشد آشنا که را دارد؟
ترا کسی که ندارد چه آشنا دارد؟

فغان که تاج سر من شده است همچو حباب
تعینی که ز دریا مرا جدا دارد

به راستی ز فلک پیش می توان افتاد
ز نیل می گذرد هرکه این عصا دارد

ز خود برون شده را نقش پا نمی باشد
عبث سر از پی ما عقل نارسا دارد

به خون تپیدن من دورباش عشق بس است
ز پیچ و تاب من این گنج اژدها دارد

حضور سایه دیورا خویش هرکس یافت
حذر ز سایه بال و پر هما دارد

سفینه ای که به دریای بیکنار افتاد
چه احتیاج به تدبیر ناخدا دارد؟

ترحم است درین بوستان بر آن طاوس
که چشم بد ز پر و بال در قفا دارد

شده است خواب به مخمل حرام از غیرت
ز نقشهای مرادی که بوریا دارد

ز خوردن دل ما نیست عشق را سیری
که بیشتر ز دهن تیغ اشتها دارد

چرا چو زلف نیفتم به پای او صائب؟
مرا که لذت افتادگی بپا دارد

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir