هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که از تشبیهات زیبا و تصاویر شاعرانه برای بیان احساسات و حالات درونی استفاده می‌کند. شاعر از عناصری مانند صراحی، بلبل، گل، بهشت، زلف، و شعله سودا برای توصیف عشق و اشتیاق خود بهره می‌برد. در پایان، اشاره‌ای به نومیدی و توکل دارد.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم پیچیده و استعاره‌های عمیق است که درک آن ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد. همچنین، برخی از مفاهیم عرفانی و احساسی آن نیاز به بلوغ فکری دارد.
غزل شمارهٔ ۳۷۴۵
صراحیی که دم صبح قلقلی دارد
چو بلبلی است که مد نظر گلی دارد
زبان شانه ز وصفش به یکدیگر پیچید
کجا بهشت چو آن زلف سنبلی دارد؟
سرم ز شعله سودا چو دود می نگرد
مگر دلم سر پیوند کاکلی دارد؟
ز حال صائب و نومیدیش چه می پرسی
نمی رسد به تو دستش، توکلی دارد
چو بلبلی است که مد نظر گلی دارد
زبان شانه ز وصفش به یکدیگر پیچید
کجا بهشت چو آن زلف سنبلی دارد؟
سرم ز شعله سودا چو دود می نگرد
مگر دلم سر پیوند کاکلی دارد؟
ز حال صائب و نومیدیش چه می پرسی
نمی رسد به تو دستش، توکلی دارد
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۷۴۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۷۴۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
