هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر به زیبایی و جمال معشوق خود اشاره میکند و از عشق و علاقهی خود به او سخن میگوید. شاعر از نقشهای زیبا و حلقههای زلف معشوق به عنوان نمادهایی از عشق و جذابیت یاد میکند و در نهایت به شمسالدین تبریزی اشاره میکند که گویی از او الهام گرفته است.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوانتر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعارهها و نمادهای پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربهی ادبی دارد.
غزل شمارهٔ ۲۹۷۳
ای از جَمالِ حُسنِ تو عالَم نشانهیی
مَقصودْ حُسنِ توست و دِگَرها بَهانهیی
نَقّاش را اگر زِ جَمالِ تو قبله نیست
مَقصودِ او چه بود زِ نَقْشیّ و خانهیی؟
ای صد هزار شمعْ نِشَسته بِدین امید
گِردِ تَنورِ عشقِ تو، بَهرِ زَبانهیی
ای حَلقههایِ زُلْفِ خوشَت، طوقِ حَلْقِ ما
سازید مُرغِ روحْ دَران حَلقه لانهیی
گویی میانِ مَجْلِسِ آن شاه، کِی رَسَم؟
نی آن کَرانه دارد و نی این میانهیی
این دادِ کیست؟ مَفْخَرِ تبریز، شَمسِ دین
زان دولتی که داد درختی زِ دانهیی
مَقصودْ حُسنِ توست و دِگَرها بَهانهیی
نَقّاش را اگر زِ جَمالِ تو قبله نیست
مَقصودِ او چه بود زِ نَقْشیّ و خانهیی؟
ای صد هزار شمعْ نِشَسته بِدین امید
گِردِ تَنورِ عشقِ تو، بَهرِ زَبانهیی
ای حَلقههایِ زُلْفِ خوشَت، طوقِ حَلْقِ ما
سازید مُرغِ روحْ دَران حَلقه لانهیی
گویی میانِ مَجْلِسِ آن شاه، کِی رَسَم؟
نی آن کَرانه دارد و نی این میانهیی
این دادِ کیست؟ مَفْخَرِ تبریز، شَمسِ دین
زان دولتی که داد درختی زِ دانهیی
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۹۷۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۹۷۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.