سزد که خرده جان را کند نثار سپند
که یافت راه سخن در حریم یار سپند

سرشک گرم که گوهر فروز این دریاست
که مجمرست صدف در شاهوار سپند

ز آتشین رخ او بزم آب ورنگی یافت
که شد چو دانه یاقوت آبدار سپند

چنین که عشق مرا بیقرار ساخته است
ز آرمیده دلان است ازین قرار سپند

مدار دست ز بیطاقتی که می گردد
به دوش شعله ز بیطاقتی سوار سپند

فروغ حسن نفس سرمه می کند در کام
چه دل تهی کند از ناله پیش یار سپند

به عیش خلوت خاص تو چشم بی مرساد
که پایکوبان ز آتش کند گذار سپند

قیامت است در آن انجمن که عارض او
ز می فروزد و ریزد ستاره وار سپند

توان به بال رمیدن گذشت از عالم
که جسته جسته ز آتش کند گذار سپند

چه شد که ظاهر اهل دل آرمیده بود
که مجمرست زمین گیر وبیقرار سپند

چنان ز دایره روی یار حیران شد
که همچو مرکز گردید پایدار سپند

نوای سوختگان کوه را به رقص آرد
بنای صبر مرا کرد تارومار سپند

ز حسن طبع رهی باد دیده بد دور
که دشت مجمره گردید وکوهسار سپند

به اضطراب دل ما نمی رسد صائب
اگر چه هست به بیطاقتی سوار سپند

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir