سبکروان ز غم روزگار بیخبرند
چو دامن فلک از زخم خار بیخبرند

جهان به دیده روشندلان نمی آید
ستاره های فلک از غبار بیخبرند

جماعتی که نفس ناشمرده خرج کنند
ز خرده گیری روز شمار بیخبرند

درون پرده گروهی که باده می نوشند
ز پرده سوزی صبح خمار بیخبرند

جماعتی که به جمعیت جهان شادند
ز سنگ تفرقه روزگار بیخبرند

درین بساط چو آیینه سیه پردازان
ز نقش نیک وبد روزگار بیخبرند

فکنده اند گروهی که در جهان لنگر
ز خوش عنانی لیل ونهار بیخبرند

چه نعمتی است که این دیده های کوته بین
ز حسن عاقبت انتظار بیخبرند

ز روی تازه فصل بهار سوختگان
چو لاله از جگر داغدار بیخبرند

چو سرو مردم آزاده در جهان صائب
ز انقلاب خزان وبهار بیخبرند