ز خانه مست برون آن نگار آمده بود
به اختیار نه بی اختیارآمده بود

شکفته روی وشلایین ومست وخواب آلود
به مدعای من دل فگار آمده بود

چو شاخ گل ز سراپاش خنده می بارید
گشاده روی تر از نوبهار آمده بود

خطر ز سایه خود داشت نخل نوخیزش
زبس که درخور بوس وکنار آمده بود

اگر چه بود ز مستی به هر طرف مایل
به جانب دل امیدوارآمده بود

چو آفتاب که آید برون ز چادر صبح
برون ز پرده شرم آن عذارآمده بود

پیاده بود به ظاهر چو گلبن نوخیز
ولی به بردن دلها سوارآمده بود

کمی نبود ز اسباب عیش بزمش را
برون ز خانه به قصد شکارآمده بود

هنوز بخت گرانخواب چشم می مالد
ز دولتی که مرا در کنار آمده بود

نبود شیوه او لطفی این چنین صائب
ز جذبه دل امیدوار آمده بود

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir