گرسنه چشم کجا سیر از نوال شود
که بر حریص لب نان لب سؤال شود

به خار و خس نتوان سیر کرد آتش را
که حرص خواجه یکی صد ز جمع مال شود

ز خون صید حرم رنگ تیغ او نگرفت
کجا به گردن او خون من وبال شود

مریز آب رخ خود که در کنار محیط
صدف ز بی گهریها کف سؤال شود

نرفت زنگ ملال از دلم به باده ناب
ز آب سبزه محال است پایمال شود

امیدها به خطش داشتم ندانستم
که روز من شب ازان عنبرین هلال شود

غرور حسن ز خط بیش شد که دارد یاد
که حاکم از رقم عزل مستمال شود

کسی که خیمه برون زد ز خویش چون مجنون
سیاه خیمه اش از دیده غزال شود

تأمل آینه فکر را کند روشن
که آب صائب از استادگی زلال شود

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir