هوش مصنوعی: این شعر از حافظ، بیانگر احساسات عاشقانه و دردهای عشق است. شاعر از ناله‌های عاشقانه، بی‌قراری دل عاشقان، و تأثیر نگاه آشنا بر هیجان خون سخن می‌گوید. همچنین، اشاره‌ای به مفاهیمی مانند بهشت و می‌خواره دارد و از رنج‌های روحی و فاصله گرفتن از دنیای مادی می‌گوید.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات مانند می‌خواره و مفاهیم انتزاعی نیاز به بلوغ فکری دارد.

غزل شمارهٔ ۳۹۹۶

ز هر نوا دل عشاق کی به جوش آید
ز عندلیب مگر ناله ای به گوش آید

چنان فسرده ز بیگانگی نگردیده است
که خونم از نگه آشنا به جوش آید

فغان من ز محرک غنی ورنه
به ناخن دگران ساز در خروش آید

ز عیب او دگران نیز چشم می پوشد
به عیب مردم اگر دیده پرده پوش آید

به اختیار نیایدکس از بهشت می پوشند
مگر ز میکده بیرون کسی به دوش آید

حضور روی زمین در بهشت بیهوشی است
به اختیار چرا آدمی به هوش آید

کتاب در گرو باده از فقیه گرفت
زیاده زین چه مروت ز میفروش آید

مرا به بزم رقیبان مخواه که هیهات است
که عندلیب به دکان گلفروش آید

ز خامشی دل افسرده گرم می گردد
چنان که در خم سربسته می به جوش آید
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۹۹۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۹۹۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.