ز مغز پوچ برون آرزو نمی آید
که بوی باده برون از کدو نمی آید

چرا ز پا ننشینند غافلان حریص
ز پای خفته اگر جستجو نمی آید

بغیر اشک که شوید ز دل غبار ملال
دگر ز هیچ کس این شستشو نمی آید

سری که داغ جنون برگرفت از خاکش
چو آفتاب به افسر فرونمی آید

فغان که شبنم ما با کمند جذبه مهر
برون ز دایره رنگ وبو نمی آید

صفای طلعت دل در گداز تن بسته است
ز آب آینه این شستشونمی آید

سری که ره به گریبان فکر رنگین برد
به سیر گلشن جنت فرونمی آید

بغیر میکشی از کارها دگر کاری
ز دست کوته من چون سبو نمی آید

فتاد راه کدام آفتاب رو به چمن
که رنگ رفته گلها به رو نمی آید

ز عجز نیست ز قحط سخن شناسان است
ز من چو طوطی اگر گفتگو نمی آید

بشوی دست ز جان در حریم عشق درآی
که کس به طوف حرم بی وضو نمی آید

ز آفتاب نظر آب داده ام صائب
به چشم من مه ناشسته رو نمی آید