هوش مصنوعی:
این متن شعری است که از مضامین عرفانی، شادی از رسیدن به مقصود، و تحول درونی سخن می‌گوید. شاعر از رسیدن انگور به خم و تبدیل آن به باده به عنوان نمادی از تحول و گشایش عقده‌ها یاد می‌کند. همچنین، از ارزش سخن به جا، سادگی و پاکی دل، و عشق به عزیزان صحبت می‌شود. در پایان، اشاره‌ای به آزادگی و بی‌اعتباری دنیوی دارد.
رده سنی:
16+
متن دارای مضامین عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، برخی از اشارات مانند تبدیل انگور به باده ممکن است نیاز به درک بالاتری از استعاره‌های ادبی داشته باشد.
غزل شمارهٔ ۴۱۰۴
انگور ما رسید و به خم رفت وباده شد
شکر خدا که عقده مشکل گشاده شد
قدر سخن بجا چو بود بیش می شود
نازل شود بهای نگین چون پیاده شد
فرش است نور زنده دلی در سرای من
تا لوح من چو آینه از نقش ساده شد
دامن شود بر آتش یعقوب پیرهن
از نامه شوق من به عزیزان زیاده شد
از چار پای جسم فرودآ که شد سوار
عیسی به دوش چرخ چوزین خر پیاده شد
ابروی یار تن به کشیدن نمی دهد
وریه کمان چرخ ز آهم کباده شد
صائب به نفس دون بود آزادگی گران
بی اعتبار گشت چو سگ بی قلاده شد
شکر خدا که عقده مشکل گشاده شد
قدر سخن بجا چو بود بیش می شود
نازل شود بهای نگین چون پیاده شد
فرش است نور زنده دلی در سرای من
تا لوح من چو آینه از نقش ساده شد
دامن شود بر آتش یعقوب پیرهن
از نامه شوق من به عزیزان زیاده شد
از چار پای جسم فرودآ که شد سوار
عیسی به دوش چرخ چوزین خر پیاده شد
ابروی یار تن به کشیدن نمی دهد
وریه کمان چرخ ز آهم کباده شد
صائب به نفس دون بود آزادگی گران
بی اعتبار گشت چو سگ بی قلاده شد
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۱۰۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۱۰۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
