این آهوان که گردن دعوی کشیده اند
خال بیاض گردن اورا ندیده اند

آنها که وصف میوه فردوس میکنند
از نخل حسن سیب زنخدان نچیده اند

جمعی که در کمینگه صبح قیامتند
آن سینه را زچاک گریبان ندیده اند

آنان که نسبت تو به آب خضر کنند
از لعل روح بخش تو حرفی شنیده اند

این کورباطنان که ز حسن تو غافلند
خورشید را به دیده خفاش دیده اند

تا لعل آبدار ترا نقش بسته اند
آب عقیق و خون یمن را مکیده اند

مد رسایی از قلم صنع برده اند
تا قامت بلند ترا آفریده اند

از شرم نرگس تو غزالان شوخ چشم
خود را به زیر خیمه لیلی کشیده اند

از چشم آهوان حرم حرف می زنند
این غافلان نگاه ترا دور دیده اند

خواب فراغت از سر ایام رفته است
تا چشم نیمخواب ترا آفریده اند

تا قامت بلند تو در جلوه آمده است
مرغان قدس از سر طوبی پریده اند

از خجلت رخ تو که خوندار لاله است
گلها به زیر شهپر مرغان خزیده اند

رخسار توست لاله بی داغ این چمن
این لاله های باغ همه داغ دیده اند

در روزگار چهره شبنم فریب تو
گلهای باغ روی طراوت ندیده اند

امروز در قلمرو خواری کشان توست
آن را که مصریان به عزیزی خریده اند

صائب به حسن طبع تو اقرار کرده اند
جمعی که در نزاکت معنی رسیده اند

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir