هوش مصنوعی:
متن شعری است که در آن شاعر از شب و تجربه‌های عرفانی و عاشقانه خود سخن می‌گوید. او از مفاهیمی مانند نور، عشق، و معنویت صحبت می‌کند و از عناصری مانند شیر و شکر، شمس و قمر، و کعبه جان‌ها برای بیان احساسات خود استفاده می‌کند. شاعر همچنین به مفاهیمی مانند دولت مرغان و دام افندی اشاره می‌کند که می‌تواند نمادهایی از عروج روحانی یا عشق الهی باشند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از نمادها و استعاره‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه برای درک کامل دارد.
غزل شمارهٔ ۳۰۳۵
دوشْ همه شب، دوشْ همه شب
گَشتم من بر بامِ اَفَندی
آخِرِ شب شُد، آخِرِ شب شُد
خوردم میْ از جامِ اَفَندی
شیر و شِکَر را، شَمس و قَمَر را
مایه بِبَخشَد، نامِ اَفَندی
نورِ دو عالَم، عشقِ قدیمی
دولتِ مُرغان، دامِ اَفَندی
شیرِ رَوان شُد خوش زِ بَیانَش
شیرِ سِیَه شُد رامِ اَفَندی
کامِ مُلوکان، جایزه گیری
جایزه بَخشی، کامِ اَفَندی
کَعبهٔ جان‌ها، رویِ مَلیحَش
پُختهٔ عالَم، خامِ اَفَندی
گَر اَلِفیّ و سابِقْ حَرفی
مَحو شو اَنْدَر لامِ اَفَندی
نور بُوَد او، نار نِمایَد
خاص بُوَد خود عامِ اَفَندی
بس کُن بس کُن، کَس نَتوانَد
که بِگُزارد وامِ اَفَندی
گَشتم من بر بامِ اَفَندی
آخِرِ شب شُد، آخِرِ شب شُد
خوردم میْ از جامِ اَفَندی
شیر و شِکَر را، شَمس و قَمَر را
مایه بِبَخشَد، نامِ اَفَندی
نورِ دو عالَم، عشقِ قدیمی
دولتِ مُرغان، دامِ اَفَندی
شیرِ رَوان شُد خوش زِ بَیانَش
شیرِ سِیَه شُد رامِ اَفَندی
کامِ مُلوکان، جایزه گیری
جایزه بَخشی، کامِ اَفَندی
کَعبهٔ جان‌ها، رویِ مَلیحَش
پُختهٔ عالَم، خامِ اَفَندی
گَر اَلِفیّ و سابِقْ حَرفی
مَحو شو اَنْدَر لامِ اَفَندی
نور بُوَد او، نار نِمایَد
خاص بُوَد خود عامِ اَفَندی
بس کُن بس کُن، کَس نَتوانَد
که بِگُزارد وامِ اَفَندی
وزن: مفتعلن فع مفتعلن فع
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۰۳۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۰۳۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
