چو مُهرِ عشقِ سُلَیمان، به هر دو کَوْن تو داری
مَکَش تو دامَنِ خود را، که شَرط نیست به یاری

نه بَند گَردد بَندی، نه دلْ پَذیرد پَندی
چو تَنگِ شِکَّرِقَندی، تواَم دَرونِ کِناری

طَراوتِ سَمَنی تو، چه رونَقِ چَمَنی تو
مَگَر تو عینِ مَنی تو، مَگَر تو آیِنِه واری

چه نورِ پنج و ششی تو، که آفَتِ حَبَشی تو
چو خوانِ عشقْ کَشی تو، زِ سنگْ آب بَرآری

چه کیمیایِ زَری تو، چه رونَقِ قَمَری تو
چو دلْ زِ سینه بَری تو، هزار سینه بیاری

زِ خَلْقْ جُمله گُسَستَم، که عشقِ دوستْ بَسَسْتَم
چو در فَنا بِنِشَستم، مرا چه کار به زاری؟

بِسوخت عشقِ تو خَرمَن، نه جانْ بِمانْد، نه این تَن
جُوی نیابی تو از من، اگر هزار فَشاری

بُرون زِ دورِ زمانی، مِثالِ گوهرِ کانی
نشسته ایم چو جانی، اگر کَشیّ و بِداری

زِ جامِ شربتِ شافی، شُدم به عشقِ تو لافی
بیامَدَم زَرِ صافی، اگر تو کورهٔ ناری

کَف از بهشت بِشویَد، چو باغِ عشقِ تو گوید
کَزو جَواهر رویَد، اگر چه سنگ بِکاری

دلی که عشقْ نَوازَد، دَرین جَهان بِنَسازد
ازان که می‌نَگُذارد که یک زمانْش بِخاری

تو شَمسْ خُسروِ تبریز، شرابِ باقی بَرریز
بُراقِ عشق بِکُن تیز، که بَسْ لَطیفْ سَواری

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir