هوش مصنوعی:
متن بالا یک شعر غنایی است که از بهار و لذتهای زودگذر زندگی سخن می‌گوید. شاعر از مخاطب می‌خواهد که از لحظات بهاری و نوشیدن باده لذت ببرد، زیرا عمر به سرعت می‌گذرد. همچنین، نصیحتی از پیر مغان نقل می‌شود که در مواقع غم، نوشیدن باده را توصیه می‌کند. در پایان، شاعر به صائب توصیه می‌کند که به جای حسرت خوردن، از زندگی لذت ببرد.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیمی مانند نوشیدن باده و لذت‌گرایی است که برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است نامناسب باشد. همچنین، درک کامل شعر و مفاهیم عمیق آن نیاز به بلوغ فکری دارد.
غزل شمارهٔ ۴۷۰۳
بهار می گذرد ساغر چو لاله بگیر
هزار بوسه ز کنج لب پیاله بگیر
ز نشأه پر طاوسی ار نداری رنگ
به طاق ابروی قوس قزح پیاله بگیر
بهار عمر سبکتر ز برق می گذرد
چو لاله کام دل از باده دو ساله بگیر
بنوش باده گلرنگ و رو به بستان کن
هزار نکته رنگین به برگ لاله بگیر
مزاج ساغر گل نازک است ای بلبل
خدای را پر خود پیش سنگ ژاله بگیر
نصیحتی است ز پیر مغان به یاد مرا
غمی فرو چو بگیرد ترا پیاله بگیر
به عمر خضر چه خمیازه می کشی صائب؟
تو نیز کام دل از باده دو ساله بگیر
هزار بوسه ز کنج لب پیاله بگیر
ز نشأه پر طاوسی ار نداری رنگ
به طاق ابروی قوس قزح پیاله بگیر
بهار عمر سبکتر ز برق می گذرد
چو لاله کام دل از باده دو ساله بگیر
بنوش باده گلرنگ و رو به بستان کن
هزار نکته رنگین به برگ لاله بگیر
مزاج ساغر گل نازک است ای بلبل
خدای را پر خود پیش سنگ ژاله بگیر
نصیحتی است ز پیر مغان به یاد مرا
غمی فرو چو بگیرد ترا پیاله بگیر
به عمر خضر چه خمیازه می کشی صائب؟
تو نیز کام دل از باده دو ساله بگیر
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۷۰۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۷۰۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
