هوش مصنوعی:
این شعر از صائب تبریزی است که با استفاده از تصاویر شعری مانند منقار دانه‌سوز، ناله در آشیانه، و شراب بهانه‌سوز، به بیان احساسات عاشقانه و درد فراق می‌پردازد. شاعر از بخت می‌خواهد تا صحنه‌ای را ببیند که در آن معشوق و شراب بهانه‌ای برای سوزش دل هستند. همچنین، اشاره‌ای به بلبل و آتش شعله‌ور دارد که نماد عشق و اشتیاق است.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و مضامین احساسی سنگین، این شعر را برای گروه سنی بالاتر مناسب می‌سازد.
غزل شمارهٔ ۴۸۱۱
منقار من ز صبح ازل بود دانه سوز
در بیضه بود ناله من آشیانه سوز
ای بخت، چشم باز کن این بزم راببین
ماییم و آن نگار وشراب بهانه سوز
از چشم او مدار تمنای مردمی
هرگز که دید مردمی از مست خانه سوز
خاکسترش به دامن صرصر گره زند
بر طور اگر نظر فکند حسن خانه سوز
بلبل دگر به شعله آواز من کجاست ؟
گلبانگ من چو برق بود آشیانه سوز
صائب به قطع این غزل تازه تا رسید
آتش چکاند از مژه کلک زبانه سوز
در بیضه بود ناله من آشیانه سوز
ای بخت، چشم باز کن این بزم راببین
ماییم و آن نگار وشراب بهانه سوز
از چشم او مدار تمنای مردمی
هرگز که دید مردمی از مست خانه سوز
خاکسترش به دامن صرصر گره زند
بر طور اگر نظر فکند حسن خانه سوز
بلبل دگر به شعله آواز من کجاست ؟
گلبانگ من چو برق بود آشیانه سوز
صائب به قطع این غزل تازه تا رسید
آتش چکاند از مژه کلک زبانه سوز
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۸۱۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۸۱۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
