هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی، شاعر پرآوازهٔ سبک هندی، با زبانی نمادین و پر از تصاویر شعری، به موضوعاتی مانند عرفان، زهد، بی‌اعتباری دنیا، و ارزش معنویت می‌پردازد. شاعر با استفاده از استعاره‌ها و کنایه‌های زیبا، مخاطب را از دلبستگی به مادیات دور می‌کند و به سمت حقیقت و معنویت سوق می‌دهد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین، استفاده از صنایع ادبی پیچیده و نمادهای شعری نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

غزل شمارهٔ ۴۸۸۴

چهره زرین چو باشد مخزن زر گومباش
هست چون سد رمق سد سکندر گو مباش

ازخشن پوشی چه پروا عارف دل زنده را؟
پشت این آیینه روشن گهر زر گومباش

در گلستان بی پر و بالی است تشریف وصال
بلبلان را قوت پرواز در پرگو مباش

با دل روشن چراغ روز باشد آفتاب
دربساط آسمان خورشید انورگو مباش

ساده لوحی خار پیراهن شمارد نقش را
خانه آیینه روشن مصور گو مباش

همت عالی است مستغنی ازین دنیای پوچ
بیضه عنقا هما رادر ته پرگو مباش

از گل ابری چه شوکت می فزاید بحر را
دل چو شد از عشق پرخون دیده تر گو مباش

غنچه خسبان راچو هست از کاسه زانو شراب
باده گلرنگ در مینا و ساغر گو مباش

چون خودآرایان دنیا خرج چشم بد شوند
جامه و دستار مارا برسر و برگو مباش

من که صائب لعل سازم سنگ را ازخون دل
در زمین چون تنگ چشمان گنج گوهر گو مباش
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۸۸۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۸۸۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.