اگر دَمی بِگُذاری هوا و نااَهْلی
بِبینی آنچه نَبی دید و آنچه دید وَلی

خدا ندانی خود را و خاصْ بَنده شَوی
خدایْ را تو بِبینی، به رَغْمِ مُعْتَزِلی

اگر تو رِنْدِ تمامی، زِ اَحْمَقان بِگُریز
گُشا دو چَشمِ دِلَت را، به نورِ لَمْ یَزَلی

مگوی غیبْ کَسان را، به غَیب دان بِنِگَر
زبان زِ جَهْل بِدوز و دِگَر مَکُن دَغَلی

وضو زِ اشک بِساز و نماز کُن به نیاز
خَراب و مَست شو ای جان زِ بادۀ اَزَلی

بَرآر نَعْرۀ اَرْنی به طور، موسیٰ وار
بِزَن تو گَردن کافر، غَزا بِکُن چو علی

دُکانِ قَند طَلَب کُن زِ شَمسِ تبریزی
تو مَرد سِرکه فُروشی، چه لایِقِ عَسَلی؟