هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی به موضوعاتی مانند دوری از دنیاپرستی، ارزش تلاش و اعتبار واقعی، بخشش و زکات، و پرهیز از خودنمایی می‌پردازد. شاعر تأکید می‌کند که نباید مال و مقام دنیوی را بر ارزش‌های اخلاقی و معنوی ترجیح داد و از خواننده می‌خواهد به جای تظاهر، به اصلاح درون بپردازد.
رده سنی: 15+ مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی این شعر نیاز به درک و تجربه‌ی بیشتری دارد که معمولاً نوجوانان و بزرگسالان بهتر می‌توانند با آن ارتباط برقرار کنند. همچنین، برخی از اشارات انتقادی و اجتماعی آن ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد.

غزل شمارهٔ ۵۰۶۶

چون ماهیان زفلس مده عرض مال خویش
محضر مکن درست به خون حلال خویش

تا کی توان به خرقه صد پاره بخته زد؟
یک بخته هم بزن به دهان سؤال خویش

معراج اعتبار مقام قرار نیست
چون آفتاب سعی مکن درزوال خویش

از عالم وجود سبکبار می رود
پیش از رحیل هرکه فرستاد مال خویش

یوسف ز کاروان تو غارت رسیده ای است
معمور کن جهان ز زکات جمال خویش

آفت کم است مردم پوشیده حال را
صائب برون میار سر از زیر بال خویش
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۰۶۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۰۶۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.