از جا نمی روم چو سپند از نوای خویش
آتش زنم به محفل و باشم به جای خویش

زان مطرب بلندنوا در ترانه ام
چون نی نمی زنم نفسی بر هوای خویش

زان ساقی خودم که نیابم درین جهان
مردی سزای باده مردآزمای خویش

چون نیست هیچ کس که به فریاد من رسد
خود رقص می کنم چو سپند از نوای خویش

صائب من آن بلند نوایم که می زنم
دربرگریز جوش بهار از نوای خویش