تا بی نشان کشم نفسی بر هوای خویش
چون گردباد محو کنم نقش پای خویش

مستغنی از بهارم وآسوده ازخزان
در دشت ساده دل بی مدعای خویش

خلوتگهم ز بکر معانی است پرزحور
آماده است جنت من درسرای خویش

ازآب زندگی نکشم منت حیات
چون خضر،سبزم از سخن جانفزای خویش

رد و قبول خلق به یک سو نهاده ام
یکروی ویک جهت شده ام با خدای خویش

ساکن زآرمیدگی من بود زمین
گردون ز جا رود چو درآیم زجای خویش

صائب مرا به باغ وبهار احتیاج نیست
صد باغ دلگشاست مرا از نوای خویش