۲۰۱ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۵۱۰۵

از کفر توان رستن ای یار به آمیزش
سجاده تواند شد زنار به آمیزش

سیلاب شود قطره انگور شود باده
تا فرد روان آرند اقراربه آمیزش

نتوان گره دل را واکرد به یک ناخن
بسته است درین عالم هرکار به آمیزش

ماننده دوناخن بس عقده که بگشایند
چون دست یکی سازنددویاربه آمیزش

درساز به همجنسان زنهار که می گردد
چون حبل متین محکم یک تار به آمیزش

مقصود زآمیزش ،آمیزش روحانی است
آمیزش ظاهر را مشمار به آمیزش

درگوشه تنهایی هموار نمی گردد
هرکس که نشد صائب هموار به آمیزش
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۱۰۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۱۰۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.