هوش مصنوعی:
این شعر از صائب تبریزی، با تصاویر زیبا و استعاری، به توصیف بهار و گل‌ها می‌پردازد. شاعر از قفس شکسته، دیوار باغ پر از گل، مرغان و بلبل‌ها سخن می‌گوید و حالات مستانه و شادمانی طبیعت را به تصویر می‌کشد. همچنین، اشاره‌ای به ناپایداری زیبایی‌ها و فصل خزان دارد.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و استعاری است که درک آن به سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک نیاز دارد. همچنین، برخی از واژگان و تصاویر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.
غزل شمارهٔ ۵۲۳۳
چون قفس پر رخنه شد دیوار باغ از جوش گل
بال مرغان غنچه گشت از تنگی آغوش گل
جلوه گاه یار هم دیوانگی می آورد
نیست ممکن در خزان آید به خود مدهوش گل
رخنه منقار بلبل زود می آید بهم
هست اگر این چاشنی باخنده چون نوش گل
دوش کان سروروان مستانه از گلشن گذشت
باغ تنگی کرد بر خمیازه آغوش گل
من که چشم پاک شبنم را شمارم چشم شور
چون توانم دید صائب خار را همدوش گل
بال مرغان غنچه گشت از تنگی آغوش گل
جلوه گاه یار هم دیوانگی می آورد
نیست ممکن در خزان آید به خود مدهوش گل
رخنه منقار بلبل زود می آید بهم
هست اگر این چاشنی باخنده چون نوش گل
دوش کان سروروان مستانه از گلشن گذشت
باغ تنگی کرد بر خمیازه آغوش گل
من که چشم پاک شبنم را شمارم چشم شور
چون توانم دید صائب خار را همدوش گل
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۲۳۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۲۳۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
