هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی بیانگر عشق، فداکاری، و ایثار است. شاعر از دادن جان شیرین برای سخنان تلخ، تسکین دادن تشنگان با آب خشک، و فداکاری‌های دیگر سخن می‌گوید. همچنین، مفاهیمی مانند عشق به یار، رنج‌کشی، و پذیرش سرنوشت با رویی گشاده در شعر دیده می‌شود.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه در این شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات فلسفی و استعاری نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

غزل شمارهٔ ۵۴۳۲

خاکمال دشمن سرکش به تمکین می دهم
در گذار سیل، داد خواب سنگین می دهم

گردم آبی درین بستان چو گلبن می خورم
از برومندی عوض گلهای رنگین می دهم

بوی خود چون گل چرا از بلبلان دارم دریغ؟
من که بی منت سر خود را به گلچین می دهم

هرچه از شبها به بیداری سر آید نعمت است
من نه از تن پروری تغییر بالین می دهم

در بهای بوسه حیرانم چه سازم چون کنم
من که بهر حرف تلخی جان شیرین می دهم

چون طلا گردید دست افشار، می گردد عزیز
اختیار دل به آن دست نگارین می دهم

گرچه خود خون می خورم از تنگدستی چون عقیق
تشنه جانان را به آب خشک تسکین می دهم

پیش اهل دل ز زهد خشک می گویم سخن
جلوه در میدان آش اسب چوبین می دهم

از زبان یار می گویم به دل پیغامها
خاطر خود را به حرف و صوت تسکین می دهم

بس که صائب تشنه خون خودم از بیغمی
سر چو گل با چهره خندان به گلچین می دهم
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۴۳۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۴۳۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.