معنی بسیار را از لفظ کم جان می دهم
بحر را در کاسه گرداب جولان می دهم

گوهر من خرقه ازدست صدف پوشیده است
تیغ بر سرم می خورم گوهر به دامان می دهم

کعبه را چون محمل لیلی به یک بانگ بلند
می کنم دیوانه و سر در بیابان می دهم

از گل بی خار جان خود چرا دارم دریغ؟
من که خار بی ادب را آب حیوان می دهم

تا مگر خوابی عزیزان را برانگیزد ز خواب
تن به زندان قضا چون ما کنعان می دهم

دانه دل سبز گردیدن ندارد، ورنه من
مدتی شد آبش از چاه زنخدان می دهم

مدتی شد صحبتم از نغمه عشرت تهی است
شیشه دل را به دست سنگ طفلان می دهم

برقم اما خرمن ماه است جولانگاه من
کی به دست هر خس و خاری گریبان می دهم؟

بس که دارم خط نو اصلاح او را در نظر
در میان خواب هم تصحیح قرآن می دهم

چشم من صائب به روی خط مشکین وا شده است
کی دل خود را به هر زلف پریشان می دهم

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir