سَلَبَ الْعِشْقُ فُؤادی، حَصَلَ الْیَوْمَ مُرادی
بِزَن ای مُطربِ عارف، که زِهی دولت و شادی

اَذِنَ الْعِشْقُ تَعالوا، لِتَذُوقُوا وَ تَنالوا
هَلِه ای مژدهٔ شیرین، چه نسیمیّ و چه بادی

کَتَبَ الرُّوحُ سَراحی سَمِعَ الْکَأْسُ صِیاحی
زِ تو اَنْدَر دَوَرانَم، که رَهْ دَور گُشادی

لِخَلیلی دَوَرانی، لِحَبیبی سَیَرانی
چو جِهَت نیست خدا را، چه رَوَم سویِ بَوادی؟

نه که بر کعبهٔ اَعْظَمْ دَوَران است و طَوافی؟
دَوَرانی وَ طَوافی لَکَ، یا اَهْلَ وِدادی

فَتَحَ الْعِشْقُ رِواقًا فَاَجیبُوهُ سِباقًا
هَله در گُلْشَنِ جان رو، چو مُریدیّ و مُرادی

لِتَریٰ فیهِ خُمورًا، وَ نَشاطًا وَ سُرُورًا
که چُنان عیش ندیدی تو ازان روز که زادی

اَنَا قَصَّرْتُ کَلامی، فَتَفَضَّلْ بِتَمامی
بِگُشا شَرحِ مَحَبَّت هَله بر رَغْمِ اَعادی

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir