سوره فتح دعای نصر دعای توسل
هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی، شاعر سبک هندی، با مضامین عرفانی و اخلاقی سروده شده است. شاعر از ساقی می‌خواهد که با شراب معنوی، جهان تاریک را روشن کند، خواب‌آلودگان را بیدار نماید و مجلس ماتم را به عشرت تبدیل کند. او از بت‌های پندار و تعلقات دنیوی می‌گریزد و خواهان رسیدن به حال بی‌خودی و وصل است.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از استعاره‌های پیچیده مانند شراب و مستی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مضامین مانند بی‌خودی و گسست از تعلقات دنیوی نیاز به بلوغ فکری دارد.

غزل شمارهٔ ۶۰۷۶

ساقیا صبح است می از شیشه در پیمانه کن
حشر خواب آلودگان از نعره مستانه کن

مجلس از دود چراغ کشته ماتمخانه ای است
این مصیبت خانه را از باده عشرتخانه کن

از بت پندار زناری است هر مو بر تنم
تیشه مردانه ای در کار این بتخانه کن

سرمه سایی می کند در مغزها دود خمار
این جهان تیره را روشن به یک پیمانه کن

چهره گلگون برافروز از شراب آتشین
برگ برگ این چمن را بلبل و پروانه کن

ساغری لبریز کن از باده اندیشه سوز
هر که دعوای خردمندی کند دیوانه کن

می رود فیض صبوح از دست تا دم می زنی
پیش این دریای رحمت دست را پیمانه کن

در جهان بیخودی هوش و خرد بیگانه است
صاف ملک خویش را از لشکر بیگانه کن

کلک صائب پرده از کار جهان برداشته است
ساغر مردافکنی در کار این دیوانه کن
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
# اخلاق # سبک هندی # عرفان
۲۸۷ حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۰۷۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۰۷۷
چالش حفظ شعر
ثبت مجموعه شعر
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.