هوش مصنوعی:
این شعر از صائب تبریزی به پند و اندرز درباره‌ی دوری از خودستایی، عیب‌جویی دیگران، وابستگی به دنیا و مصرف مشروبات الکلی می‌پردازد. شاعر توصیه می‌کند که انسان باید از تکبر و خودفروشی بپرهیزد، به فکر آخرت باشد و از دنیا دل نبرد.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیم عمیق اخلاقی و عرفانی است که درک آن برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر است. همچنین، اشاره به موضوعاتی مانند مصرف مشروبات الکلی و نقد اجتماعی ممکن است برای کودکان نامناسب باشد.
غزل شمارهٔ ۶۰۷۹
نیستی چون اهل معنی لب به دعوی وا مکن
عیبجویان را به عیب خویشتن گویا مکن
بهر مشتی خون که خواهد خرج خاک تیره شد
لب به حرف خونبها چون خودفروشان وا مکن
تا نسازی دامن اطفال را خالی ز سنگ
از سواد شهر رو در دامن صحرا مکن
از خرد دورست مس کردن طلای خویش را
روی زرد خویش سرخ از باده حمرا مکن
تا نسازی جمع صائب دل ز زاد آخرت
پشت خود چون سالکان خام بر دنیا مکن
عیبجویان را به عیب خویشتن گویا مکن
بهر مشتی خون که خواهد خرج خاک تیره شد
لب به حرف خونبها چون خودفروشان وا مکن
تا نسازی دامن اطفال را خالی ز سنگ
از سواد شهر رو در دامن صحرا مکن
از خرد دورست مس کردن طلای خویش را
روی زرد خویش سرخ از باده حمرا مکن
تا نسازی جمع صائب دل ز زاد آخرت
پشت خود چون سالکان خام بر دنیا مکن
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۰۷۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۰۸۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
