سرد شد دست و دعا صبح به یک خندیدن
روح را گرم کند خنده به دل دزدیدن

خاطر جمع و پریشان نظری هیهات است
شانه زلف حواس است پریشان دیدن

دیدن بحر به پوشیدن چشمی بندست
چشم هر چند ز دریا نتوان پوشیدن

رزق هر چند که چون سیل بهاران آید
آسیا را نشود سنگ ره نالیدن

پوست پوشیده به جولانگه لیلی رفتم
در ره عشق ز مجنون نتوان لنگیدن

صائب از پیچ و خم زلف سخن مویی شد
اینقدر نیز نباید به سخن پیچیدن