مرا ز لاله چراغ نظر شود روشن
ز قرب سوخته جانان شرر شود روشن

چو آتش جگر لعل، بی زوال بود
چراغ هر که به خون جگر شود روشن

ز بس گرفته ز نادیدنی شده است دلم
ز زنگ، آینه ام بیشتر شود روشن

ز حرف سرد دل ما چو غنچه بگشاید
چراغ ما به نسیم سحر شود روشن

دلی که تیره ز اوضاع روزگار شده است
در آفتاب قیامت مگر شود روشن

به گرمخونی من خسته ای ندارد عشق
چو شمع از رگ من نیشتر شود روشن

گره ز کار دل من شود به آبله باز
چنان که چشم صدف از گهر شود روشن

نکرد گرمی پرواز بی پر و بالم
کجا ز شمع مرا بال و پر شود روشن؟

درین محیط عنان را کشیده دار چو موج
که از استادگی آب گهر شود روشن

چراغ هر که ز دلهای گرم افروزد
ز آستین صبا بیشتر شود روشن

ز رشک حسن گلوسوز یار نیست بعید
چو شمع سبز اگر نیشکر شود روشن

ز عمر قسمت ما نیست جز زمان وداع
چو آن چراغ که وقت سحر شود روشن

نرفت تیرگی از دل به سعی ما صائب
مگر ز پرتو اهل نظر شود روشن

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir