هوش مصنوعی: این شعر در وصف شهر اصفهان و زیبایی‌های آن سروده شده است. شاعر با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا، به توصیف جاذبه‌های طبیعی، تاریخی و فرهنگی اصفهان می‌پردازد. او از یوسف و متاعش، درخت طوبی، چشم خوبرویان و دیگر نمادها برای نشان دادن شکوه و عظمت این شهر استفاده می‌کند.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها به سطحی از بلوغ فکری و ادبی نیاز دارد. همچنین، برخی از تصاویر و مفاهیم مانند 'چشم خوبرویان' و 'دلبران نوخط' ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامناسب یا نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۶۴۳۵

دارد متاع یوسف در هر گذر صفاهان
امروز خوش قماشی ختم است بر صفاهان

چون دلبران نوخط هر روز می فزاید
بر دستگاه خوبی حسن دگر صفاهان

روشن شود نظرها از دیدن سوادش
دارد چو سرمه حقی بر هر نظر صفاهان

همچون درخت طوبی از اعتدال موسم
در چار فصل باشد صاحب ثمر صفاهان

چون چشم خوبرویان از گرد سرمه دارد
تشریف خاکساری دایم به بر صفاهان

از گرد کلفت و غم شستند دست دلها
روزی که بر میان بست از پل کمر صفاهان

در ظلمت سوادش آب حیات درج است
در وقت شام دارد فیض سحر صفاهان

بر جلوه ظهورش تنگ است آسمان ها
در هر صدف نگنجد همچون گهر صفاهان

پهلو زد به همت خاکش ز سربلندی
زان سوی آسمانها دارد خبر صفاهان

از صحت هوایش صائب نمی توان یافت
جز چشم خوبرویان بیمار در صفاهان
وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن (مضارع مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۴۳۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۴۳۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.