هوش مصنوعی: این متن شعری است که به زیبایی‌های طبیعت، عشق، و مفاهیم فلسفی مانند کمال، آزادی، و سفر معنوی می‌پردازد. شاعر از عناصری مانند موی آتشین، اشک، ماه نو، سرو سبز، و فیل مست برای بیان مفاهیم عمیق استفاده کرده است. همچنین، تأکید بر خموشی به عنوان پوشش عیب و اهمیت آزادی و هوشیاری از دیگر مضامین این شعر است.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی موجود در این شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و تشبیهات نیاز به دانش ادبی و تجربه زندگی بیشتری دارند.

غزل شمارهٔ ۶۵۹۰

که یارب گرم در رخسار آن نازک میان دیده؟
که آن موی کمر چون موی آتش دیده پیچیده

مهیای دعا شو چون روان شد اشک از دیده
که نقش مهر گیرد خوب کاغذهای نم دیده

خموشی پرده پوش عیب باشد بی کمالان را
ز بیداران بود در زیر دامن پای خوابیده

کمال ناقصان در شهرت بی عاقبت باشد
کز انگشت اشارت ماه نو بر خویش بالیده

به آزادی ز تاراج خزان سالم توان جستن
که سرسبزست دایم سرو از دامان برچیده

مکن گردنکشی با خلق اگر از هوشیارانی
که فیل مست گردون چون ترا بسیار مالیده

اگر صد سال سالک چون فلک گرد جهان گردد
نگردد تا به گرد خود، نمی گردد جهان دیده

نگردد سنگ راه فکر رنگین دوری منزل
حنا یک شب به هندستان رود با پای خوابیده

به موزونی علم نتوان شدن صائب به آسانی
که بهر مصرعی یک عمر خود بر خود سرو پیچیده
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۵۸۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۵۹۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.