هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از اوحدی، به زیبایی‌های معشوق و رابطه‌ی عاشق و معشوق می‌پردازد. شاعر با استفاده از استعاره‌های زیبا مانند آب، گل، خار، و آینه، حالات مختلف معشوق و تأثیر او بر عاشق را توصیف می‌کند. معشوق در این شعر هم ساده و پرکار است، هم لاابالی و جلوه‌گر، و هم همواره در حال جذب عاشقان. شاعر از بی‌توجهی معشوق و عشق بی‌پاسخ خود شکایت می‌کند، اما در عین حال مجذوب زیبایی و شیوایی اوست.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عاشقانه و عرفانی عمیق است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۶۹۰۵

چون آب در لباس گل و خار بوده ای
ای یار ساده رو تو چه پرکار بوده ای

چون لاابالیان همه جا جلوه کرده ای
گه برگ و گه شکوفه و گه بار بوده ای

موری اگر ز سینه برآورده است آه
با آن غرور حسن خبردار بوده ای

چون آب دایم آینه سازی است کار تو
در پیش خود تو نیز گرفتار بوده ای

از خود به صد نگاه تسلی نمی شوی
از ما زیاده تشنه دیدار بوده ای

ما غافل و تو از دل بیدار روز و شب
بیماردار این دل افگار بوده ای

چون مهر ما به خانه گدایی فتاده ایم
تو شوخ چشم بر سر بازار بوده ای

امروز یوسف تو دکان را نبسته است
دایم نهان ز جوش خریدار بوده ای

این آن غزل که اوحدی خوش کلام گفت
ای کم نموده رخ تو چه بسیار بوده ای
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۹۰۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۹۰۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.