هوش مصنوعی:
در این شعر، شاعر از درد و رنج عشق و جدایی می‌گوید و از آتش عشق و سوختن در آن سخن می‌راند. او از ستاره‌ها و خورشید به عنوان نمادهایی از این آتش یاد می‌کند و از همرهی آتش و سپند (سوختن) در این راه صحبت می‌کند. همچنین، اشاره‌ای به زخم‌های دل و بخیه‌های چشم بد دارد که نشان‌دهنده‌ی دردهای پنهان و نگاه‌های آزاردهنده است.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و نمادین است که درک آن ممکن است برای سنین پایین‌تر دشوار باشد. همچنین، اشاره به درد و رنج عشق و زخم‌های دل ممکن است برای نوجوانان کم‌سن‌وسال نامناسب باشد.
شمارهٔ ۱۶۰
تا عارضت ز آتش می برفروخته است
بر آسمان ستاره خورشید سوخته است
ای آتش و سپند دگر وقت همرهی است
چشم بدی به زخم دلم بخیه دوخته است
بر آسمان ستاره خورشید سوخته است
ای آتش و سپند دگر وقت همرهی است
چشم بدی به زخم دلم بخیه دوخته است
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۵۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۶۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
