هوش مصنوعی:
این متن شعری است که از جدایی و فراق سخن می‌گوید و با استفاده از استعاره‌های زیبا مانند زلف یار، نافه آهو، و تشنگی لب‌ها، احساس غم و پیری ناشی از دوری را بیان می‌کند. همچنین به بخشش و رحمت الهی و دلسوزی مادرانه اشاره دارد.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است و درک آن نیاز به آشنایی با ادبیات کهن و استعاره‌های پیچیده دارد. همچنین ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد.
شمارهٔ ۱۹۴
تا دل از زلفش جدایی کرد از جان سیر شد
نافه تا افتاد دور از ناف آهو پیر شد
روزی لب تشنگان را می دهد سامان خدا
دایه هر خونی که خورد از دست طفلان، شیر شد
نافه تا افتاد دور از ناف آهو پیر شد
روزی لب تشنگان را می دهد سامان خدا
دایه هر خونی که خورد از دست طفلان، شیر شد
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۹۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۹۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
