هوش مصنوعی:
شاعر از گذر دوران جوانی و از دست دادن شوق و نشاط آن دوران ابراز تأسف می‌کند. او در پیری به پشیمانی از گذشته می‌پردازد و با نبودن دندان‌هایش، نمیتواند حتی لب به دندان گاز بگیرد.
رده سنی:
16+
متن دارای مضامین عمیق و فلسفی درباره گذر زمان و پیری است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، بیان احساسات پشیمانی و اندوه نیاز به بلوغ فکری دارد.
شمارهٔ ۲۰۷
رفت ایام جوانی، شوق در جانم نماند
هایهوی عندلیبان در گلستانم نماند
از پشیمانی سخن در عهد پیری می زنم
لب به دندان می گزم اکنون که دندانم نماند
هایهوی عندلیبان در گلستانم نماند
از پشیمانی سخن در عهد پیری می زنم
لب به دندان می گزم اکنون که دندانم نماند
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۰۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۰۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
