هوش مصنوعی:
شاعر در این ابیات از کوتاهی در شکرگزاری و ناسپاسی خود ابراز پشیمانی می‌کند و اشاره می‌کند که به جای زندگی در قفس (محدودیت)، آزادی و بلندپروازی را انتخاب کرده‌اند.
رده سنی:
15+
مفاهیم عمیق اخلاقی و فلسفی موجود در شعر برای درک و تجربه نوجوانان و بزرگسالان مناسب است و ممکن است برای کودکان قابل‌درک نباشد.
شمارهٔ ۵۱۷
ستم به خویش ز کوتاهی زبان کردیم
به هر چه شکر نکردیم، یاد آن کردیم
بنای خانه به دوشی بلندکرده ماست
قفس نبود که ما ترک آشیان کردیم
به هر چه شکر نکردیم، یاد آن کردیم
بنای خانه به دوشی بلندکرده ماست
قفس نبود که ما ترک آشیان کردیم
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۱۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
