ای از مژه تو رخنه در جانها
وی درد تو کیمیای درمانها

بادی که ز کوی تو همی آید
می جنبد و می برد ز ما جانها

تو جیب گشاده در خرامیدن
دست همه خلق در گریبانها

آن زیستنی که داشتی با من
میرم اگر آیدم به دل زانها

جز مهرگیا ز خاک برناید
جایی که زنم ز دیده بارانها

در بادیه فراق جان دادم
چون تشنه که مرد در بیابانها

خون ریز ز خسرو، ار میی ندهی
این کن، اگر نمی کنی آنها