شبی دیدم چو مه بر بام او را
صراحی پیش و بر کف جام او را

دعا می کردم و می نامدش یاد
ز مستی بهر من دشنام او را

نخواهد دل به خود دشنام ازان لب
ز لعل او همین بس کام او را

به دل او را که عشقش خانه سازد
کجا ماند دگر آرام او را

کسی کز عارض و زلف تو گوید
همین بس ورد صبح و شام او را

دلم دارد هوای پای بوست
ببین در سر خیال خام او را

چو برگشتی ز خسرو، کرد پامال
جفای گردش ایام او را